Η αναζήτηση ενός εμπορικού χώρου για τη δημιουργία μιας καφετερίας, στο κέντρο μιας πόλης, οδηγεί στην εκμετάλλευση κάθε διαθέσιμης «τρύπας»  (“buco” = “τρύπα” στα ιταλικά). Ο ιδιοκτήτης είχε ανάγκη από ένα περιορισμένο χώρο ώστε να ελαχιστοποιηθεί το απαιτούμενο προσωπικό. Τα 13μ² από τα συνολικά 25μ² του ισογείου, δεσμευτήκαν από τις υποχρεωτικές απαιτήσεις του υγειονομικού κανονισμού για παρασκευαστήριο. Έτσι ο χώρος που απέμενε και λόγω της πρισματικής φόρμας της κάτοψης του, δεν ήταν αρκετός για την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων. Η λύση δόθηκε διαμορφώνοντας ανοίγματα στα περιμετρικά τοιχία της ιδιοκτησίας, μετατρέποντας τα σε τραπέζια. Στο υπόγειο τοποθετηθήκαν τα μπάνια, μια μικρή κουζίνα και η βιτρίνα των κρασιών, ενώ στο πατάρι ένας μικρός χώρος έκθεσης-πώλησης γαστρονομικών προϊόντων."